How to be good (Jak być dobrym) - Nick Hornby

Wszystko zaczęło się od filmu. Był sobie chłopiec oglądałem już kilka razy, nawet kupiłem sobie własny egzemplarz. Po filmie przyszedł czas na książkę, a potem na inne powieści Nicka Horby'ego.

Właśnie skończyłem Jak być dobrym. Odpowiedzi na to pytanie oczywiście nie otrzymałem, byłoby zbyt łatwo. Poza tym nie wiem jeszcze, czy chcę być dobry, o ile "dobry" utożsamimy z "dobrymi" bohaterami powieści.

W każdym małżeństwie o pewnym stażu pojawiają się kryzysy i chwile napięcią. U książkowej pary też zaczyna się całkiem zwyczajnie, przemęczenie, znudzenie, romans, zdrada... a potem, niezwykłe "nawrócenie" Davida, który staje się naprawdę dobrym człowiekiem i za sprawą osobnika nazywającego siebie GoodNews zaczyna kompletnie bizkować. Oczywiście na punkcie czynienia dobra. W to wszystko zamieszane są również dzieci, bardzo wyraziście przedstawione, acz nie przejaskrawione.

Jest to pierwsza powieść Hornby'ego, w której narratorem jest kobieta. Muszę przyznać, że poradził sobie z tym niełatwym zadaniem wiarygodnego przedstawienia myśli kobiety mającej zbyt dużo możliwości wyboru. I mającej świadomość, że każdy wybór oddali ją od bycia dobrą osobą.

Nie jest to najlepsza z książek tego autora. Czyta się ją jednak świetnie. Powieści obyczajowe to dla mnie dość odległy temat, ale po Nicka Hornby'ego sięgnę jeszcze nie raz. Wnioski do jakich dochodzi są zaskakująco trafne. Zakończenie to czysty twist jak w najlepszych kryminałach, a fakt, że wszystko co fascynuje w tej powieści to monologi-myśli głównej bohaterki powoduje, że warto sięgnąć po książkę. Oczywiście jeśli nie ma się obrzydzenia do lekkich powieści obyczajowych, gdzie czyste życie nabiera zaledwie rumieńców, bo przecież właściwie to samo mamy dookoła.