S@motność w Sieci. Tryptyk - Janusz L. Wiśniewski

Nigdy, nigdy nie przypuszczałem, że przeczytam S@motność w Sieci napisaną przez Janusza L. Wiśniewskiego. Do wszystkich złych opinii dokładał się bowiem nieszczęsny tytuł nieodmiennie wywołujący mój pusty śmiech. "Sieć" z dużej litery jednak jest w tekście uzasadniona i całkiem ładnie wyjaśniona, natomiast "at" pasuje w tytule jak świni siodło, mówiąc zupełnie kolokwialnie. Sam tytuł też jest zresztą źle dobrany: jest "s@motność" - nie ma "Sieci", jest "Sieć" - nie ma "s@motności".

Przede wszystkim, muszę zwrócić honor autorowi. Czas bić się w pierś. Postanawiam od dziś mniej ufać różnej maści recenzentom, zwłaszcza z nierozpoznawalnymi dla mnie z nazwiskami, którzy własne kompleksy leczą wyżywając się na czym popadnie.

Książka powstała parę lat temu. Dziś dziwnie się czyta opisy działa ICQ, dla większości z nas to narzędzia oczywiste. W dniu wydania powieść mogła nieść ze sobą znacznie więcej świeżości. Dziś romans internetowy to nic szczególnego.

No właśnie. S@motność... to romans. Różni się od 99% sieciowych znajmości dość mocno, przede wszystkim złożonymi okolicznościami, które miały silny wpływ na psychikę dwójki bohaterów.

Janusz L. Wiśniewski dość umiejętnie kreuje wizerunki bohaterów. To, że czytamy ich listy, a nie dialogi jakie prowadzą, jest dość interesujące z perspektywy kreacji postaci. Interesujące są też motywy autobiograficzne, tylko ślepy ich nie zauważy.

Sama powieść nie jest majstersztykiem literatury. To porządna obyczajowa książka, w której czytelnik przejmuje się losami bohaterów, a pisarz, jak dobry rzemieślnik, potrafi wiarygodnie opisać nie do końca wiarygodne sytuacje.

Jest w powieści jeden haczyk. Otóż ludzie żyją na różnych poziomach. Na przykład intelektualnych. Przy S@motności... bardziej liczy się poziom wrażliwości i zdolności do rozumienia uczuć, nazwijmy to, wyższych, a dokładniej fascynacji drugą osobą, zauroczenia, czy nawet zakochania.

Są więc ludzie, których książka poruszy - mną poruszyła, nieco. Są też ludzie, których wcześniej nic nie poruszyło. Nigdy. Natomiast mają potencję do tego by "poruszonym" zostać. I ta książka może zapewnić im prawdziwy wstrząs, po którym świat już nigdy nie będzie taki sam. Ale są też ludzie, dla których Steven Seagal jest wzorem aktora i im należy współczuć. Bo nawet gdyby zaczytali S@motność... na śmierć, to i tak nic z tego nie wyniosą. Oczywiście pomijam oczywisty fakt, że taki człowiek nawet jak po książkę sięgnie, to tylko po to, żeby podłożyć ją pod stolik, z którego zsuwa się telewizor.

Książka ma też wartość popularnonaukową. Autor jest informatykiem i chemikem. Nieźle czyta się o DNA, o muzyce poważnej, o dokładnym składzie spermy. Miłe wstawki jako przerywniki w naszpikowanej ludzkimi tragediami książce.

Moje wydanie to Tryptyk. Na kiludziesięciu stronach można przeczytać e-maile jakie autor dostał po publikacji książki, niektóre z komentarzem. Właściwie nic ciekawego, poza tym, że na niektórych ludzi książka podziałała, a inni jej niezrozumieli. Podejrzewam, że osoby, które ją przeczytały, ale pozostała im obojętna po prostu do autora nie pisali - nie mieli motywatora - wewnętrzej złości lub chęci dziękowania za "obudzenie".

Dostajemy też post-epilog. Krótki fragment na same zakończenie, który niestety psuje książkę, więc uznaje, że to wersja alternatywna dla miękkich czytelniczek.

Polecam przeczytać, by wyrobić sobie własne zdanie.